Rozdział 34

- No wiesz co? – spojrzałam się krzywo na przyjaciółkę.

- No właśnie! – potwierdził moje pytanie Dez.

- O co wam chodzi? – zapytała widocznie zdziwiona Trish.

- Ja nie wejdę do tego syfu. Mam śliczne nowe ubranie, które o dziwo znalazłam w mojej szafie, chociaż nigdy go tam nie było. – rzuciłam szybko.

- A ja myłem dzisiaj włosy! Kiedy przejdę przez to coś to moja głowa nie będzie ruda tylko siwa! – powiedział z obrzydzeniem rudzielec, po czym spojrzał się z obrzydzeniem w kierunku rury, która wychodziła na zewnątrz.

- Ale to tylko kawałek, chyba, że chcecie tu zostać na zawsze. - powiedziała czarnowłosa.

- No dobrze. – powiedzieliśmy zrezygnowaliśmy, po czy ja jako pierwsza weszłam do strasznie zakurzonej rury.

Dzięki światłu dziennemu było w niej dosyć jasno.

Kiedy zaczęłam iść, zapytałam się moich przyjacieli czy idą za mną, mimo, iż było jasno, to rura była bardzo długa.

Nie wiedziałam po co Trish mówiła, że jest krótka, przez to czułam się oszukana.

- Idziecie za mną? – zapytałam głośno, aby mnie usłyszeli.

- No pewnie, że idziemy, przecież nas chyba nic tutaj nie wciągnie, prawda? – zapytała w oddali ironicznie czarnowłosa.

Szłam na czworaka strasznie długo, już chyba z 15 minut.

- Jak myślicie, ile jeszcze będziemy tak iść? –zapytałam, nie widząc końca tunelu. Po 5 minutach nie słyszenia odpowiedzi, powtórzyłam pytanie. Nikt nie odpowiadał.

Zaczęłam ich wołać, ale nikt się nie odzywał.

Przestraszyłam się nie na żarty.

Przestraszona, starając się myśleć o samych dobrych rzeczach, zaczęłam iść dalej.

Kiedy ujrzałam wyjście, byłam szczęśliwa, że nareszcie mogę wyprostować kręgosłup.

Zaczęłam powoli wychodzić z ciasnej rury, poprzednio wyglądając na zewnątrz, czy nikogo nie ma w pobliżu.

Zaczęłam się martwić już na poważnie o moich przyjaciół.

Nie próbowałam nawet do nich dzwonić, bo jak sprawdzałam wcześniej, w tunelu nie ma zasięgu, więc jeśli tam są, to i tak nie odbiorą.

Zobaczyłam, że to wyjście prowadziło do parku, a właściwie to się w nim już znajdowało.

Nie wiedząc co robić zaczęłam chodzić w te i z powrotem uliczkami. Musiałam się wysilić aby wymyślić jakiś konkretny plan, bo jedyne co mi przychodziło do głowy, to albo ich zostawić nie wiedząc gdzie są, co totalnie do mnie nie pasuje, albo zadzwonić na policję.

Tylko co ja im miałam powiedzieć? Że jesteśmy uciekinierami ze szpitala bo zaczęliśmy zakłócać ciszę i schowaliśmy się w jakimś schowku, a teraz moi przyjaciele się zgubili?

Nie, musi być jakieś inne wyjście…

20 minut wcześniej

Trish

- Dez! – krzyknęłam szeptem do rudzielca idącego czworaka przede mną. Kiedy mnie usłyszał stanął.

- Wiesz co, może zróbmy Ally kawał. Cofniemy się, i zobaczymy co ona zrobi jak nas nie będzie, okey? – powiedziałam uśmiechając się.

- Noo, ale Ally może nie być miło. – powiedział bez przekonania rudzielec.

- Ale ja chcę tylko sprawdzić czy nas tu zostawi, czy pójdzie sobie gdzieś bez nas. – powiedziałam, po czym zaczęłam się wycofywać z rury.

- No dobrze, niech ci będzie. – rzucił mój przyjaciel, a następnie zaczął robić to co ja.

Po 5 minutach byliśmy z powrotem w pomieszczeniu z którego zaczęliśmy wcześniej wychodzić.

Po 20 minutach czekania i milczenia pomyśleliśmy, że Ally nas zostawiła, więc weszliśmy do rury z powrotem i zaczęliśmy się czołgać. Kiedy po męczącej podróży wyszliśmy, chcieliśmy iść do swoich domów, lecz zauważyliśmy z daleka Ally.

Chcieliśmy coś śmiesznego powiedzieć, ale powstrzymaliśmy się, kiedy zobaczyliśmy że płacze.

- Ally… - nie zdążyłam nic więcej powiedzieć, bo gdy szatynka ujrzała nas, prędko do nas podbiegła i mocno przytuliła.

- Przepraszam, to był mój pomysł z tym żartem.

- Jakim żartem? – zapytała moja przyjaciółka.

- No żeby cię zostawić, chciałam sprawdzić czy po nas wrócisz lub czy będziesz się martwić.

- Jak mogłabym się nie martwić? Przecież jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi. Zawiodłam się na was, jest mi naprawdę przykro… - powiedziała, po czym na odchodne rzuciła tylko:

- Nie przejmujcie się mną, jutro spotykamy się o 10:00 przed moim domem, mój wujek po nas przyjedzie, do jutra!

- Pa, do jutra. – odpowiedział jej Dez, po czym my również ruszyliśmy do swoich domów.

Ally

Było mi bardzo przykro jak potraktowali mnie moi przyjaciele, ale nie gniewałam się na nich, po prostu było mi smutno, i mam przez to do nich troszkę mniejsze zaufanie, dziwne, że przez taką głupotę jest mi przykro, ale trudno, taka jestem.

Postanowiłam pójść do domu Austina, aby powiedzieć mu o której ma przyjść.

Doszłam do jego domu powolnym krokiem.

Kiedy już stałam przed furtką, przypomniało mi się, że przecież mogłam mu wysłać esemesa, ale trudno, skoro już zaszłam taki kawał, to postanowiłam mu powiedzieć osobiście. Zadzwoniłam do drzwi, i już po chwili staną w nich mój przyjaciel.

- Cześć Austin, przepraszam, że po ciebie nie przyszliśmy, tylko zaspaliśmy, no i później mieliśmy małą przygodę w szpitalu, no i dopiero jak z niego wyszłam to sobie pomyślałam, że pewnie rodzice cię zabrali do domu, więc chciałam ci powiedzieć, żebyś był u mnie jutro o 9:30, bo przyjedzie po nas mój wujek- powiedziałam na jednym tchu z uśmiechem.

- Cześć, jasne, będę…. – powiedział i zapanowała między nami niezręczna cisza. – Chcesz wejść do środka? – zaproponował blondyn.

- Niee, ja już może pójdę do domu, muszę się spakować. – powiedziałam.

- Jasne, ja też, zapomniałem o tym, to pa, do jutra. – pożegnał się ze mną.

- Cześć! – rzuciłam po czym pocałowałam go w policzek i poszłam szybkim krokiem do domu.

Zauważyłam tylko kątem oka, że Austin stoi zaskoczony w miejscu, a tak właściwie uśmiechnięty i trzyma się za policzek.

Uśmiechnęłam się sama do siebie i zaczęłam myśleć co będzie na naszym wyjeździe.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 Cześka! Nareszcie dzisiaj umęczyłam ten rozdział.

      Wg mnie jest nudny i nijaki, ale czekam na wasze opinie, koniecznie piszcie w komentarzach ;D

Dobra, nie przedłużam już, paa! :*

~Refive xD