Rozdział 22

Podbiegłam prędko do tej osoby.

Po chwili zauważyłam, że to Austin.

Szybko zadzwoniłam po karetkę.

Przyjechali po 10 minutach.

O dziwo pozwolili mi wsiąść z nimi.

Kiedy byliśmy już w szpitalu, usiadłam przed salą, w której był badany.

Strasznie się o niego bałam.

Po chwili wyszedł lekarz i powiedział:

- Jeszcze nie zbadaliśmy go do końca, ale znaleźliśmy w kieszeni jego spodni to – podał mi jakąś karteczkę, po czym wrócił do pomieszczenia z którego przyszedł.

Kiedy przeczytałam zawartość liściku było mi nadal smutno że Austin jest w szpitalu, ale dzięki temu dowiedziałam się tego co chciałam. Na karteczce był kolejny wierszyk, który tym razem był chyba napisany przez mojego blondaska. Widniało w nim moje imię, a na końcu był podpis:

Na zawsze twój <3.

Aż się wzruszyłam na widok tego uroczego podpisu, który, o ile się nie mylę, wymyślił sam.

Nie mogłam się doczekać aż wreszcie będę mogła z nim porozmawiać.

Po trzydziestu minutach czekania nareszcie wyszedł lekarz.

W tym właśnie momencie przypomniałam sobie, że nie zadzwoniłam po rodziców Austina.

- Może lepiej nie będę po nich dzwonić, żeby się nie martwili.

Zresztą ja przecież nie mam do nich numeru telefonu. – mówiłam do siebie w myślach.

- Mam dla pani dwie wiadomości, dobrą i złą.

Którą najpierw? – powiedział lekarz, a mi się aż zakręciło w głowie, na samą myśl jaka może być ta zła wiadomość

- Dobrą, nie, złą! Albo jednak, niech będzie ta dobra… - powiedziałam z wyczekującym wzrokiem.

- A więc Austinowi nic nie będzie, oprócz tego że będzie mieć bliznę po ranie. No i ta zła wiadomość…w razie gdyby pacjent się obudził podczas badań daliśmy mu dodatkowo narkozę, tyle że popełniliśmy pomyłkę i zamiast jedno dniowej, podaliśmy mu bardzo silną i powinien się obudzić od dwóch tygodni, do dwóch miesięcy… - powiedział lekarz i zrobił minę jakby się bał, na widok mojej, która nie oznaczała nic dobrego.

- Jak mogliście się pomylić?! I jeszcze nie znacie dokładnej daty kiedy się obudzi! Skandal! Lekarze nie mają prawa się mylić! A jakby zamiast narkozy to było jakieś lekarstwo? Mogliście go uśmiercić! - wybuchłam.

- Proszę się tak nie denerwować. Pacjentowi nic nie jest – rzucił przestraszony lekarz, po czym chciał już iść, ale go zatrzymałam.

- Proszę pana, czy mogę chociaż do niego wejść? – krzyknęłam wściekła.

- Tak, proszę. – powiedział po czym udało mu się wreszcie pójść w swoją stronę.

Weszłam szybko do sali w której leżał Austin.

Była ona bardzo mała i miała tylko jedno okno.

Rozejrzałam się po niej i w kącie zobaczyłam łóżko na którym leżał blondyn.

Był popodpinany do różnych maszyn.

- Jak oni się mogli tak pomylić. Przez to musisz tutaj leżeć przez nie wiadomo nawet jak długo. – powiedziałam do niego.

Siedziałam tam z nim do końca dnia, aż poszłam na noc do domu. Nie mogłam zasnąć, ciągle myślałam o Austinie.

W końcu przypomniałam sobie o Trish.

Dziwne że wtedy ode mnie nie odebrała…postanowiłam zadzwonić do niej teraz . Jest pierwsza w nocy, to nawet lepiej, bo na pewno odbierze i zacznie marudzić do słuchawki.

Lepiej teraz z marudzeniem niż, możliwe, że jutro wcale.

Wykręciłam do niej numer i … nie odbierała.

- Coś się musiało stać…O rany! Nie dość, że rodzice Austina nie wiedzą, że ich syn jest w szpitalu, to jeszcze zapomniałam powiedzieć Dezowi, że jego najlepszy przyjaciel jest w szpitalu, a po za tym może on wie co się stało z Trish! – krzyknęłam szeptem sama do siebie, po czym, postanowiłam chociaż wysłać teraz esemesa mojemu przyjacielowi, na wypadek, gdybym jutro zapomniała.

Kiedy już to zrobiłam, położyłam się z powrotem spać. W sumie to nie wychodziłam z łóżka, ale byłam w siedzącej pozycji. Nadal nie mogłam zasnąć. Tym bardziej, że chciałam, żeby był już ranek abym mogła pójść do Austina.

Po dwóch godzinach męczarni w końcu mi się to udało.

                                          ~~~~~~~~~~~~
                              Cześka! Tak, wiem, rozdział jest strasznie nudny, nic się w nim nie działo, i na dodatek był pisany tylko oczami Ally.

Ale nie mogłam nic innego wymyślić. Mam nadzieję, że mi wybaczycie...No i koniecznie piszcie swoje opinie w komentarzach, abym miała większą wenę do pisania następnego rozdziału, bo jak na razie, to nie mam wcale...

No i to chyba wszystko, nie będę was więcej zanudzać

                                     Papap ;*****

~Refive