Rozdział 35

Następny dzień

Trish

Po długim i bezsensownym leżeniu na łóżku bez ani minuty zaśnięcia, w końcu wstałam. Spojrzałam się na zegarek. Wskazywał on za kwadrans piątą, oczywiście nad ranem. Byłam strasznie zmęczona, ale myśl, że być może nie będzie internetu, dopiero teraz nie dawała mi zasnąć. Nie o to chodziło, że byłam jakoś uzależniona od komputera, czy coś, po prostu brak kontaktu ze światem zewnętrznym na tydzień wydawał mi się nieco straszny. Kiedy miałam podejść do szafy aby wybrać ubrania na podróż, odezwał się mój żołądek. Oczywiście to, że byłam niesamowicie śpiąca nie wystarczało, i musiałam być również niesamowicie głodna.

Zeszłam  powolnym krokiem do lodówki, a kiedy już ją otworzyłam, w końcu otworzyłam oczy.

Jednak zrobiłam to ze zdziwienia, ponieważ lodówka była zupełnie pusta. Byłam strasznie zdziwiona jak to się mogło stać. Zawsze nawet się jej nie dało domknąć.

Zdenerwowana nieco tą sytuacją, wróciłam do mojego pokoju i ponownie podeszłam do szafy.

 Wyjęłam z niej jakieś wygodne spodnie i bluzkę z długim rękawem. Po drodze do łazienki wzięłam jeszcze bieliznę, i biżuterię. Kiedy byłam gotowa do wyjścia, skapnęłam się, że miałam być u Ally dopiero na 10:00.

- Trudno, jestem głodna i nie mam co robić. – rzuciłam wkurzona i  ruszyłam w kierunku drzwi.

Patrzałam przed siebie, i nawet nie zauważyłam, kiedy leżałam na ziemi.

3 godziny później

- Ałć… - cicho jęknęłam otwierając przy tym oczy.

Powoli wstałam cała obolała.

Rozejrzałam się wkoło i zaczęłam analizować jak mogło dojść do mojego upadku.

Zobaczyłam, że wszędzie porozwalane są produkty spożywcze, porozbijane jajka, rozgniecione warzywa, i rozlany olej przez który się poślizgnęłam.

- No nie… jak te wszystkie rzeczy się tu znalazły?! – krzyknęłam już bardzo rozzłoszczona.

W takim stanie oczywiście nie mogłam nigdzie iść.

Nie dość że byłam wściekła, to jeszcze cała brudna.

Wchodząc z powrotem do mojego pokoju spojrzałam na wyświetlacz komórki,  którą wyjęłam w mojej tłustej od oleju torebki. Widniała na nim godzina 9:40.

- Co? O nie, spóźnię się! – powiedziałam zaniepokojona i szybko wybiegłam z domu, nawet go nie zamykając.

Ally

- Ale to przecież normalne! To niemożliwe jak ty spakowałeś się w tak małą walizkę. – prowadziłam dyskusje z blondynem.

- Nie prawda. Zobaczysz, że tylko ty będziesz miała 4 walizki. – powiedział z ironią Austin.

- Jasne, jasne. – powiedziałam kpiąc z tego co powiedział.

- Czy ty mi coś zarzucasz? – powiedział nieco oburzony.

- Ja? Niee, no co ty… po prostu myślę, że to tylko ty będziesz mieć jedną walizkę. – powiedziałam spokojnie.

- No na pewno… - rzucił, po czym zaczął się głośno śmiać.

- Czy ciebie coś śmieszy? – powiedziałam zdezorientowana.

- A jak myślisz? – zapytał cały czas idę śmiejąc.

- Noo… nie wiem?

- Kłócimy się ile walizek powinno się wziąć!

- No tak – stwierdziłam również zaczynając się śmiać.

- Skoro już się śmiejemy, to wiesz jaki miałam głupi sen? – dodałam przez śmiech. – Śniło mi się, że weszłam do mojej kuchni, a na stole stało jakieś dziwne łóżko. Nie wiem nawet czyje. – powiedziałam będąc już w euforii głupawki.

- Przecież jak dzisiaj byłem w twojej kuchni i widziałem ten stół to był mały, jak żeś tam zmieściła to łóżko? – był bardzo zaciekawiony, a równocześnie niesamowicie rozbawiony.

Śmialiśmy się już właściwie nie wiadomo z czego.

- Skąd mam wiedzieć, przecież to sen. Sama byłam zdziwiona! - Wybuchłam jeszcze głośniejszym śmiechem ( Julka, ty już tam wiesz o co mi chodzi z tym łóżkiem xD )

Kiedy Austin nagle przestał się śmiać, spojrzałam się na niego zdziwiona.

On tylko patrzył się z przerażeniem w punkt za mną.

Obróciłam się, i ujrzałam coś strasznego.

- Zombie!!! – krzyknęłam w niebo głosy i zaczęłam uciekać, a blondyn za mną. Schowaliśmy się w moim pokoju, zamknęliśmy drzwi na klucz, sprawdziliśmy dokładnie okna i balkon, po czym zasunęliśmy rolety.

Co chwilę ktoś dzwonił do drzwi.

Ja się jednak strasznie bałam i siedziałam za telewizorem wtulona w mojego przyjaciela.

- Ally? Co to było? – powiedział trzęsącym się głosem Austin.

- Nie wiem, ale wyglądało jak zombie. – powiedziałam jeszcze bardziej wystraszona.

- Jesteś pewna? Zombie przecież nie istnieją… chyba. – rzucił, po czym zapadła między nami cisza.

Zaczęliśmy się wsłuchiwać w otoczenie, i słuchać, czy ktoś nie idzie. Nagle usłyszeliśmy pukanie do drzwi.

*********************

Siemka!

Na samym początku przepraszam was najmocniej na świecie, za to, że tak dawno nie dodałam żadnego rozdziału.

Po prostu nie miałam czasu, a i tak mam jeszcze masę obowiązków do wykonania, ale nie chciałam abyście musieli dalej czekać.

Ten rozdział dedykuję Natalie i Vicki, które najbardziej czekały na ten rozdział i dawały mi motywacji do działania xD

Piszcie koniecznie w komentarzach co sądzicie o tym rozdziale, mi się za bardzo nie podoba, ale ja już tak mam xD ;P

Papap ;***

Refive <3