Rozdział 38

Narrator

- Tak, to ja, we własnej osobie - rzucił szatyn robiąc 'brewki', na co dziewczyny cicho zachichotały.

- Boże, Boże, człowieku, nie wierzę, że cię widzę tu i teraz przede mną! Jestem największą fanką! - powiedziała Ally, po czym podbiegła do chłopaka i przytuliła się do niego. Z tyłu stała wciąż oszołomiona Trish i ich przyjaciele, którzy wciąż nie wiedzieli, co jest grane.

- A co to właściwie jest za koleś? - powiedział Austin z miną wyrażającą zdziwienie, zniechęcenie oraz nutkę zazdrości.

- Sam bym... coś... powiedział o... s...sobie, ale... twoja kole...leżanka mnie... dusi! - wyjąkał wspomniany 'kolo'. Ally jednak nie zwróciła uwagi na jego słowa i nadal mocno go ściskała. W tym momencie Trish się ogarnęła i przybiegła do nich, by odciągnąć przyjaciółkę od chłopaka. Nie dawała jednak rady, więc poprosiła Austina oraz Carla aby jej pomogli. Oni wreszcie odciągnęli nastolatkę, która dopiero zorientowała się, co robiła i zarumieniła się. Wtedy blondyn jeszcze bardziej się zdenerwował i wreszcie przerwał tę 'scenę'. Milczeli jeszcze przez chwilę, aż w końcu blondyn postanowił przerwać tą ciszę, bo bał się, że... bał się że straci przyjaciółkę, chociaż tak naprawdę wiedział, że to niemożliwe.

- No to ktoś mi coś tu wyjaśni? – powiedział powoli, spoglądając na każdego z osobna.

- Eee, ale co dokładnie? - powiedziała Trish.

- No wszystko, kim jest ten koleś i gdzie jest Dez?

- 'Ten koleś’, to jeden z najlepszych, ba! Najlepszy youtuber w Polsce! Nagrywa tak zwane let’s play’e, ma zarąbiste teksty… Uwielbiam go! – powiedziała jednym tchem Ally.

- Ja też! - dodała Trish.

- Hah, to miło – skomentował to wyżej wspomniany chłopak.

- Ciągle nie wierzę! Jakim cudem się tu znalazłeś? Co robiłeś w wozie strażackim? - pytała Ally.

- Noo bo byłem w straży, miałem problemy z komputerem i ten tamten ziomuś powiedział, że nie może się mną zająć, potem wkurzony kazał mi przyjechać tutaj, myślę sobie: ‘Aaa, co tam, jadę!’. No i tak się tu znalazłem – opowiedział.

- Okey, skoro już wszystko mamy wyjaśnione, może rozejrzymy się za śladami waszego przyjaciela? - powiedział Carl.

- No w sumie przydałoby się… - dodał Austin.

Ally

Zaczęliśmy poszukiwania Deza od zadzwonienia do niego. Oczywiście nie odbierał. Następnie przeszliśmy do sprawdzenia naszego busu. Później sprawdziliśmy kawałek szosy, a następnie postanowiliśmy poszukać go w lesie. Nie wiedzieliśmy jednak czy lepiej pójść w jednej grupie czy się rozdzielić. Trish stwierdziła, że lepiej będzie, jak poszukają go 2 grupy. Ja oczywiście byłam z Trish i z NIM! A Austin z moim wujkiem. Co prawda mój blondwłosy przyjaciel nie był zbytnio z tego powodu zadowolony, ale nie zwracałam o dziwo na to zbytniej uwagi. Wiadomo, koło mnie był mój idol! No i jakoś nie byłam w stanie myśleć racjonalnie.
Dez
- O kurcze, gdzie jest to drzewo które mijałem na początku? Wszystkie wyglądają identycznie... – powiedziałem sam do siebie. Szedłem przed siebie nie wiedząc, którędy mogę wyjść. Z każdą chwilą coraz bardziej panikowałem. W końcu nie wytrzymałem i wydarłem się na cały las:
- Niee! Jestem zbyt piękny i zbyt wiele szaszłyków zjadłem żeby umierać! Ja chcę do mamy, i żeby mi dała takiego pysznego szaszłyka z kurczakiem...
Zaraz potem usłyszałem krzyk Austina:
- Dez? To byłeś ty?
- Austin! Tak! To ja! Albo... chyba...ja. Nie czuje się sobą odkąd się zgubiłem i uświadomiłem sobie podczas tej podróży że życie bez szaszłyków jest takie nędzne...
- Weź się drzyj głośniej, bo nie mogę cię zlokalizować! – usłyszałem ponownie.
- Co?! Nic nie słyszę! Czemu mówisz ciszej?! - odpowiedziałem na jakiś szum przypominający głos mojego przyjaciela.
- Chyba się oddalam, Dez, stój w miejscu, a ja idę w drugą stronę! – krzyknął już głośniej.
Po 10 minutach czekania w końcu z dala widać było że poruszają się dwie postacie. Od razu do nich pobiegłem, gdyż byłem szczęśliwy, że wreszcie mnie znaleźli. Dosłownie rzuciłem się Austinowi w ramiona i go przytuliłem z tego szczęścia. On, choć był zdziwiony, odwzajemnił mój gest.
- Okey, skoro cię już znaleźliśmy, może wróćmy do samochodu i w międzyczasie opowiesz nam po co tu przyszedłeś? - powiedział blondyn lekko rozbawiony.
- Jasne. Przyszedłem tutaj bo szukałem... - nie wiedziałem jak im to powiedzieć żeby się nie zaczęli śmiać.
- Szukałeś czego? - ponaglił mnie Carl.
- Noo... Toy Toya.
Oczywiście, tak jak myślałem, oboje zaczęli się śmiać.
- Przestańcie! – mimo wszystko zacząłem się śmiać razem z nimi, jakoś tak, nie wiem, czemu.

Po jakimś czasie się wreszcie uspokoiliśmy. Kiedy to nastało, Austin zaczął się rozglądać.

- Ej, a gdzie są dziewczyny i… on? – spytał.

- O nie, chyba się zgubiliśmy! - krzyknął zmarnowany wujek Ally z przerażeniem.

10 minut później, Trish

Nigdzie nie mogliśmy znaleźć Deza.

Mieliśmy nadzieję, że Austin i Carl go odnaleźli, ale tak czy siak, nigdzie ich nie było.

Co chwilę sprawdzaliśmy, czy nie mamy zasięgu, ale nic z tego.

Miałam już tego dosyć! Dlaczego to zawsze Dez musi nas wpakować w kłopoty?! Byłam zmęczona, głodna i było mi strasznie zimno. Po następnej godzinie, mniej więcej, wpadliśmy na ślad jakiejś leśnej dróżki.

- Może pójdziemy wzdłuż tej ścieżki? - odezwał się nieco ucieszony Bartuś.

- A może lepiej nie? Przecież nie wiemy dokąd ona prowadzi. - prowadziła dyskusję Ally.

- Oj, już daj spokój, przecież i tak nie mamy innego wyjścia! - dorzuciłam po czym szatynka tylko przytaknęła z niechęcią i ruszyliśmy dalej.

Przez całą trasę, która schodziła nam nawet nie wiadomo, kiedy, gadałyśmy z Tivoltem o wszystkim i niczym.

- Tak naprawdę to mam na imię Bartek. - powiedział kiedy już po raz któryś powiedziałyśmy do niego 'Tivolt'.

- Wieemy, ale Bartek to takie zwykłe imię, a Tivolt jednak coś znaczy – odpowiedziała Ally, po czym wszyscy się zaśmialiśmy.

Dez

- Patrzcie! Tam chyba jest jakaś polana! - powiedziałem uradowany, na co każdy się uśmiechnął i z większym entuzjazmem ruszyliśmy do naszego obecnego celu. Po chwili wydostaliśmy się z lasu i byliśmy w miejscu, które było tuż obok znajomej nam drogi. Postanowiliśmy jednak poczekać na drugą grupkę i odpocząć. Byliśmy naprawdę zmęczeni.

Minęło dość sporo czasu, a ich nie było widać. Byliśmy coraz bardziej zmartwieni. W końcu, pomimo, że było dopiero po południe, zasnęliśmy po kolei.

Ally

Podczas naszej drogi, dróżka się urwała, i szliśmy na oślep między krzakami. Nagle usłyszeliśmy pisk. Brzmiał on jakby z ust jakiejś małej dziewczynki. Kiedy przedostaliśmy się już przez chaszcze, ujrzeliśmy przed sobą piękną zielona polanę, śpiącego wujka Carla oraz Deza i płaczącego i piszczącego Austina.

- Austin, co ci jest? – zapytałam powoli.

- Eee... nic, nic, po prostu mam uczulenie na trawę i piszczę z bólu... - powiedział z zawstydzeniem.

- Mogę ci jakoś pomóc? – przysiadłam obok niego.

- Masz chusteczkę? - zapytał z nadzieją.

- Niestety nie.

- Czyli nie możesz mi pomóc. – powiedział bez emocji.

Później zaczęliśmy budzić Carla i Deza.
Nie było to łatwe, przyznam, ale kiedy zrzuciliśmy na nich masę trawy która zaczęła ich łaskotać, od razu się obudzili.

Wkrótce zaczęło się ściemniać. Postanowiliśmy wrócić już do samochodu.

- Austin, możemy pogadać? – zapytał Dez.

- No tak, ale po co? – zapytał zdziwiony blondyn.

- Chodź to się dowiesz. – zaczął nalegać rudzielec i gdy tylko Austin wstał zaciągnął go gdzieś. Z oddali usłyszeliśmy jeszcze tylko:

- Wy idźcie, my niedługo wrócimy!

Tak tez zrobiliśmy.

Kiedy stanęliśmy przy busie od razu przypomniało nam się po co Bartek przyjechał wozem strażackim.

Krowa nie ruszyła się nawet o centymetr. Siedziała w tym samym miejscu, w tej samej pozie i z tą samą groźną miną nie znoszącą sprzeciwu.

Postanowiliśmy że problem z bydłem na środku drogi rozwiążemy następnego dnia. My mieliśmy spać w naszym aucie, a Tivolt w swoim.

- Wujku, tak w ogóle to czemu Dez poszedł do lasu? Żebyśmy go musieli szukać? To byłby idiotyczny powód. – powiedziałam z ironią.

- Jest jeszcze bardziej idiotyczny. – rzucił Carl po czym zaczął się śmiać.

- Przestań się chichrać i mi powiedz. – powiedziałam.

- Noo, boo, on… poszedł szukać Toy Toya! – powiedział przez śmiech, pomimo, że nie było to tak śmieszne za jakie on to uważał.

Jednak każdy z nas też zaczął się śmiać.

Dez

- No i? – powiedział mój zniecierpliwiony przyjaciel.

- Co? – odpowiedziałem mu pytaniem.

- Jak to co? Po co mnie tu zaciągnąłeś?  - powiedział nieco podejrzliwie.

- Chodzi mi o Ally. – powiedziałem jakby to było coś normalnego.

- Ale co się stało? Czemu o nią? – pytał zdziwiony.

- Przecież widziałem jak patrzysz na nią i tego chłopaka.

- Niby że jak?

- Jakbyś był zazdrosny. – odpowiedziałem na luzie.

- Ja? Zazdrosny?! Chyba ci się przewidziało…

- Na pewno? Bo wiesz, pomimo że mnie trochę z wami nie było, widzę co się dzieję.

- Tak, na pewno. – powiedział bez przekonania.

- Coś ci nie wierzę. – powiedziałem z ironią.

Ally, dwie minuty wcześniej.

Postanowiliśmy rozpalić ognisko, więc poszłam po trochę gałęzi.

Kiedy przechodziłam obok jednego dużego drzewa, usłyszałam pewne głosy.

Pomyślałam, że to mogą być chłopaki.

Wiem, że to nie ładnie podsłuchiwać, ale pomyślałam, że mogę dowiedzieć się czegoś ciekawego.

- No dobra! Może trochę… bardzo! Nawet nie wiesz jak mnie ten gość wkurza! – usłyszałam głos, rozpoznałam, że należy on do Austina.

- Ally ciągle tak się do niego tuli, łazi z nim i zachowuje się jakby się w nim zakochała. – ciągnął dalej.

Miałam ochotę do niego podejść i… w sumie nie wiem co bym zrobiła.

Bo nie byłam na niego jakoś bardzo zła. To że mówił tak o Bartku bardzo mnie zdenerwowało, ale jak tak mówił że jest zazdrosny, było takie słodkie…

- Stary, nie wiem co mam ci doradzić… zacząłem tą rozmowę tylko po to żeby ci to uświadomić, lub abyś raczej to ty mi się do tego przyznał, ale tak naprawdę to nie wiem co powinieneś zrobić. Może na razie wróćmy już do reszty, a do tej rozmowy wrócimy jeszcze kiedyś. – powiedział Dez.

- Woow, jakie mądre słowa Dez – odezwał się Austin, na co zachciało mi się śmiać. Później usłyszałam, że zaczynają iść w moim kierunku, więc ja też po cichu zaczęłam się wycofywać i poszłam szukać więcej badyli.

************************

Jeej, na reszcie skończyłam! :D

A więc tak, kiedy ten rozdział miał ponad 1000 słów, pisałam z Julką na zmianę, a końcówkę napisałam sama, ponieważ ona musiała już iść.
Ogólnie za to, że tak długo nas nie było, postanowiłam napisać dłuższy rozdział, i nie chciałam przerywać w nieodpowiednim momencie, dlatego ten oto rozdział jest najdłuższym w historii tego bloga xD Ma 1640 słów, mam nadzieję, że nie jest to dla was za mało ;)

W sumie to właśnie Julka miała wstawić ten rozdział, ale nie mogła, a nie chciałyśmy abyście musieli dłużej czekać. Mam nadzieję, że się wam ten rozdział chociaż troszkę podoba, i bardzo przepraszam że musieliście tak długo czekać!   

Wiem, wiem, pewnie myślicie sobie że tak samo piszę za każdym razem podczas naszej dłuższej nieobecności, ale tym razem jeśli chodzi o mnie, na prawdę nie dałam wcześniej rady, nie było ze mną dobrze, ale już jest dużo lepiej, więc mam nadzieję że mi chociaż trochę wybaczycie :*

Liczę na wasze opinie pod rozdziałem oraz że nie przestaliście czytać tego bloga! <33

Paa! ;********

~Refive xD