Rozdział 36

- Aaaa! – krzyknęłam w niebo głosy ze strachu.

Austin aż podskoczył.

- Ałaa, moje uszy. Możesz tak nie krzyczeć? – zapytał.

- Ally! Jesteś tam? To ja, wujek Carl. – odezwał się głos z korytarza. Szybko wyszłam z mojej kryjówki i otworzyłam drzwi.

- Tak jestem. Cześć wujku. – przywitałam się, po czym Austin zrobił to samo, kiedy już wygramolił się zza telewizora.

- Czemu siedzieliście zamknięci w pokoju? Napisałaś do mnie Ally że będziecie czekać na zewnątrz.

- Eee. No bo… zobaczyliśmy zombie… - powiedziałam po cichu.

- Hahaha, zombie? Gdzie? – wujek zadawał pytania przez śmiech.

- Ale nie śmiej się. – powiedziałam nieco oburzona.

- Oczywiście, wierzę ci, chodź, pokaż, gdzie widzieliście to paskudne stworzenie? – mówił nadal się uśmiechając, i wyraźnie powstrzymując od śmiechu.

Ja zgromiłam go tylko groźnym spojrzeniem i zaprowadziłam na dwór. Mój przyjaciel wlókł się powolnie za mną.

Kiedy na ławce ujrzałam to okropne zombie, krzyknęłam tylko, i schowałam się za mojego wujka.

- Hahahaha! – wybuchł jeszcze głośniejszym śmiechem.

Trish

- Dzień dobry, pan pewnie jest wujkiem Ally. – powiedziałam miło.

- Tak, witaj. – odpowiedział mi mężczyzna przez śmiech.

- Można wiedzieć z czego pan się śmieje? – zapytałam zdziwiona.

- Oni myśleli, że..haha… że ty jesteś zombie. – powiedział a mnie zamurowało, i po chwili dołączyłam do niego.

Razem śmialiśmy się wniebogłosy.

Po chwili widząc że oboje się śmiejemy, Ally podeszła do nas.

- Cześć Ally! – powiedziałam uśmiechnięta.

- TttTrish?! – zapytała z niedowierzaniem.

- Serio pomyliliście mnie z zombie? – zapytałam.

Zapanowała chwila ciszy.

Ally

- Eee.. noo… tak jakby… - powiedzieliśmy razem z Austinem zawstydzeni.

- Przepraszam was za mój wygląd, ale miałam mały wypadek, chciałam się przebrać, ale nie chciałam się spóźnić…

- Spokoo… - rzuciłam zdziwiona.

- A gdzie Dez? – zmieniła temat moja przyjaciółka.

- Nie było go tutaj… zaraz do niego zadzwonię. – wykrzykną Austin. Zaczął wyciągać komórkę, ale po chwili przestał i dodał: - zapomniałem że jeszcze nie wziąłem od niego numeru telefonu…

- To ja do niego zadzwonię. – rzuciłam, po czym  wyjęłam z kieszeni komórkę i wykręciłam numer do przyjaciela.

- Nie odbiera. – dodałam po chwili oczekiwania.

- Idzie! – krzyknęła czarnowłosa.

Po chwili wszyscy ujrzeliśmy rudzielca.

Ale on jakby zrobił wielkie, przestraszone oczy, zaczął się drzeć że chce do mamy i uciekał gdzie pieprz rośnie.

- Hahaha, Trish, widzisz? Nie tylko my cię pomyliliśmy z zombie. – powiedziałam przez śmiech.

- Dobra, to ja biegnę po niego za nim ucieknie gdzieś i nie pojedzie z nami! – krzyknął mój przyjaciel i po chwili już go nie było.

- To może ja już spakuję wasze walizki? – zaproponował wujek.

- Okey – powiedziałam uśmiechnięta i poszłam po walizki.

Z oddali usłyszałam tylko jak Trish coś krzyczy że zapomniała walizek, i zaraz wróci.

Ja z niedowierzania pokręciłam tylko głową i weszłam do salonu, gdzie stały moje cztery walizki, i jedna Austina.

Najpierw zaniosłam do auta dwie moje, później kolejne dwie, a na końcu Austina.

Kiedy usiadłam na ławce zmęczona wkładaniem walizek, Zobaczyłam, że Trish powoli wlecze się z 3 ogromnymi walizkami, większymi od moich.

Szybo o niej podbiegłam i pomogłam jej donieść jedną, a raczej dopchać. Nawet na kółkach wydawało się jakby ważyła ze 100 kilo.

- Jak ty to tutaj? – zapytałam z niedowierzaniem.

- A ja wiem? – odpowiedziała mi po czym zaczęła wkładać walizki do bagażnika.

Oczywiście mój wujek jej pomógł.

- Ej, a czemu ja musiałam moje walizki sama wkładać? – powiedziałam udawając foch.

- Przecież twoje były lżejsze;. – odpowiedział beztrosko.

- Och, niech ci będzie wujku.

Austin

- Jesteśmy! – krzyknąłem zadowolony, że już nie muszę dźwigać tych ciężarów Deza.

On miał pięć ogromnych walizek!

- I co? – powiedziała chytrze Ally.

- Co co? – odpowiedziałem udając że nie wiem o co chodzi.

- Nie udawaj, przecież wiesz o co chodzi! Mówiłam, że tylko ty będziesz mieć jedną walizkę! – powiedziała z uśmieszkiem.

- No dobra, niech ci będzie, wygrałaś. A teraz pomóżcie nam wsadzić te klamoty Deza do samochodu. – powiedziałam zmęczony.

- Ej, ja nie mam klamotów! Tam są same potrzebne rzeczy, i praktyczne ubrania! – krzyknął obrażony rudzielec.

- Serio? – zapytałem z ironią.

- Tak, no na przykład nadmuchiwana tratwa do pływania na błocie! – powiedział z siebie dumny.

Ja tylko zacząłem się śmiać, ale już nic nie mówiłem, bo chciałem mieć pakowanie za sobą.

- Jak nie chcesz nie musisz mi pomagać. – powiedział Dez. – Dam sobie radę sam.

- Okey, jak chcesz, chętnie sobie popatrzę. – powiedziałem i zacząłem obserwować jak mój przyjaciel męczy się z wkładaniem swoich walizek, a raczej klamotów.

@@@@@@@@@

Heejka!

OMG, nie wiedziałam że ten rozdział wyjdzie mi aż tak nudny!

Przepraszam was bardzo za to.

Po prostu mi się przedłużyło... znowu xD

Mam pomysł co się może stać na wsi, ale tylko jeden, nie mam pomysłów co się może stać podczas ich podróży na wieś ;P

Jak macie jakieś pomysły to błagam, napiszcie w komentarzu.

i oczywiście oceńcie rozdział <3

Paa! ;***

~Refive xD